Verhaal Leandro

“Boegbeelden zijn belangrijk op mijn leeftijd”

Wie Leandro voor het eerst ontmoet, maakt kennis met een knappe, voorkomende en enigszins verlegen jongen die met veel enthousiasme vertelt over zijn studie als podiumtechnicus en zijn passie voor muziek. Hij zit duidelijk goed in zijn vel; dat was ooit wel anders.

Op zijn zevende kreeg hij voor het eerst plekjes op zijn hoofd. De diagnose ‘psoriasis’ werd vrij snel gesteld en dat kwam hard aan. Niet alleen bij de jongen zelf, maar ook bij zijn ouders, omdat het zijn moeder meteen herinnerde aan de problemen van haar zus die aan een zware vorm van de aandoening lijdt.

Op school had Leandro het niet onder de markt: hij was immers anders dan de andere kinderen en dat wreven zijn klasgenoten hem wat graag onder de neus. “Leandro heeft zijn ziekte nooit verstopt en is er altijd heel positief mee omgegaan”, aldus mama Pascale. “Hij ging overal mee naartoe, ook naar het zwembad of naar het meer in de buurt, ook al keken de mensen dan en werd hij zwaar gepest.”

Bij ongeveer een derde van de psoriasispatiënten manifesteert de aandoening zich al tijdens hun kindertijd. Dat was ook het geval bij de ondertussen 21-jarige Leandro. Vandaag heeft hij dankzij een geslaagde behandeling geen last meer van plekken en blikt hij zijn toekomst vol vertrouwen tegemoet, tot grote opluchting van zijn moeder die hem al die tijd door dik en dun gesteund heeft.

Geen wonder dat hij liever niet terugdenkt aan zijn tijd op de lagere en middelbare schoolbanken. “Tot overmaat van ramp kreeg ik op enkele uitzonderingen na eigenlijk niet veel begrip van mijn leerkrachten”, aldus de jongeman. Zelfs de hulp van een psycholoog die op school kwam praten, slaagde er niet in de situatie te verbeteren. Hij probeerde het allemaal zo flink mogelijk te doorstaan. “Ik heb maar een keer iets teruggedaan”, herinnert hij zich.

Toch slaagde de vastberaden jongen erin zijn middelbare school met succes af te maken. Dat was mede te danken aan de onvoorwaardelijke steun van zijn ouders, en van zijn moeder in het bijzonder. “We hebben hem echt van heel dichtbij gevolgd”, aldus Pascale. “Tot hij achttien was hebben we letterlijk alles samen gestudeerd, zodat hij het zeker zou halen.”

En dat deed hij. “Ik was opgelucht dat de school er opzat”, bekent hij, “niet omdat ik niet meer wilde studeren, maar omdat ik elders opnieuw kon beginnen en dingen in de praktijk kon gaan leren.” Hij koos voor een opleiding sound producer die hij aanvulde met een extra jaar ‘Geluid’ en een opleiding tot podiumtechnicus. Die zit er op zijn stage na bijna op nu, zodat hij plannen kan beginnen te smeden voor morgen.

Een ander leven

De plekken werden in de loop van de tijd alsmaar erger en op een bepaald moment stond hij vol van ‘kop tot teen’. De jonge Leandro volgde een behandelingstraject waarbij verschillende lokale therapieën afgewisseld werden. Dat was gezien zijn jonge leeftijd niet altijd evident. De lichttherapie die hij bijvoorbeeld kreeg, herinnert hij zich als bijzonder lastig, omdat hij niet zo lang stil kon zitten.

Op zijn achttiende mocht hij dan starten met een systemische therapie, een algemene behandeling die inwerkt op het hele lichaam. “We hebben er lang over nagedacht, omdat Leandro nog zo jong was”, aldus Pascale. “Maar het heeft zijn leven volledig veranderd.”

Aangezien hij de initieel voorgeschreven medicatie moeilijk verdroeg, stapte hij over op een biological. Met succes, want in enkele maanden tijd waren de symptomen volledig verdwenen en voelde Leandro zich een ander mens. “Ik vind het spijtig dat ik niet eerder met deze behandeling kon beginnen”, zegt hij. “Psoriasis heeft me getekend en ik wil nooit meer terug naar de periode voor deze behandeling. Van daag ben ik gelukkig met wie ik geworden ben.”

Het gezin is nog steeds lid van de Psoriasis Liga en probeert de georganiseerde activiteiten trouw bij te wonen. “Ik zocht lotgenoten”, aldus Leandro. “Ik zou graag wat meer jonge mensen lid zien worden; zo zou ik graag iemand ontmoeten die hetzelfde meegemaakt heeft als ik. Boegbeelden zijn belangrijk op mijn leeftijd.”

Soms is hij bang dat de behandeling niet meer zou werken, maar hij vindt het een hele geruststelling dat de wetenschap vorderingen blijft maken. “Hoewel we als gezin echt geprobeerd hebben veel mooie momenten te delen, wogen de negatieve dingen zwaarder door voor Leandro”, besluit zijn moeder. “Vandaag is dat helemaal anders en ik ben trots op mijn zoon.”