Verhaal Jannik

Een eerste keer vol zelfvertrouwen naar een sollicitatiegesprek gaan

“Ik weet nog goed hoe het begon”, herinnert Jannik zich. “Drie jaar geleden, ik was net 22 geworden, en pas afgestudeerd als verpleegkundige. Dus ik had wel al zo’n vermoeden, toen de eerste symptomen zich manifesteerden. Vanuit m’n opleiding wist ik dat er verschillende behandelingen mogelijk waren. Ik heb meteen raad ingewonnen bij twee dermatologen, en ik ben er al bij al vrij rustig onder gebleven. Psoriasis is iets recents voor mij, iets van de laatste drie jaar – ik ben er nu vijfentwintig. Het begon met schilfers in m’n haar. Véél schilfers. Enkele weken later waren het al vlekjes op de oren nadien ook op ellebogen en aangezicht.“

“Het begon met schilfers in mijn haar. Véél schilfers.”

“De eerste vlekken in m’n gezicht waren wel een klap. Toen stak het schaamtegevoel voor het eerst de kop op. Je begint je terughoudender op te stellen en letterlijk en figuurlijk afstand te houden.“

“Nu, achteraf bekeken, moet ik eerlijk zeggen, dat ik er meer van afzag, dan ik toen zelf wou toegeven. Mensen dicht bij mij, zoals m’n ouders en m’n vriendin, mensen die ik vertrouw, gaven vaak goedbedoelde opmerkingen, waar ik het toch moeilijk mee had. Maar na een tijdje ontstond er een soort van code. Wanneer iemand teken deed van ‘Jannik, je hebt een paar schilfertjes’, dan zonderde ik me meteen af naar een kamer met een spiegel om alle schilfers stuk voor stuk te verwijderen.“

“Ik was m’n haar soms 4 keer per dag.”

“Maar bij een ‘eerste indruk’, zoals bijvoorbeeld tijdens een sollicitatiegesprek, schuift ‘het psoriasisprobleem’ plots weer naar de voorgrond. Ik probeer zoveel mogelijk ‘de oude’ te blijven, de Jannik van vroeger, en m’n gedrag en levenswijze niet té veel aan te passen aan de psoriasis. Maar ik was m’n haar nu wel twee keer per dag – op sommige dagen wel drie of viér keer. Ik prijs mezelf gelukkig met de dokters en de dermatologen die ik al heb gehad. Maar natuurlijk kijken zij vooral naar de aandoening en de behandeling, en hebben ze minder oog voor de toch wel aanzienlijke sociale gevolgen. Ik probeer die gevolgen te beperken, en erboven te staan. Maar toen ik die vlekken in m’n gezicht had, werd dat natuurlijk wel moeilijk - terwijl je toch écht moet vermijden dat je gevoel voor eigenwaarde eronder gaat lijden.“

"Met m’n hand door mijn haar gaan durf ik niet meer"

“Ik was vroeger nogal ijdel. Voor ik psoriasis had, hechtte ik veel belang aan m’n haar. Ik was fier op m’n haar en vond het belangrijk dat het altijd goed lag. Ik vond dat ook een cool gebaar, om met m’n hand door m’n haar te gaan. Een coole pose, dat stond me goed, vond ik. Nu durf ik dat niet meer. Want ofwel is m’n hoofdhuid helemaal vet van de behandeling, ofwel veroorzaak ik een sneeuwstorm van schilfers. Die ‘coolness’ zou ik wel terug willen…“